Αστέρια, φεγγάρια, όνειρα

Κοιτάς γύρω σου. Τι βλέπεις;

Ανθρώπους. Άλλους να γελούν, άλλους να κλαίνε, άλλους να ανταλλάσσουν ένα γρήγορο, τελευταίο φιλί, πριν χωρίσουν οι δρόμοι τους.

Τους παρατηρείς. Κάθε κίνηση, κάθε νεύμα είναι ξεχωριστό. Μοιάζουν όλοι μεταξύ τους μα είναι όλοι τόσο διαφορετικοί!

Μέσα στο πλήθος εσύ κάθεσαι και παρατηρείς. Μόνος, σκεπτικός... Γιατί μόνος; Γιατί; Φυσάει αέρας, κουμπώνεις τη ζακέτα σου...

Μία ξαφνική λάμψη αναγκάζει το βλέμμα σου να φύγει από το πλήθος. Τα μάτια σου φεύγουν από το πλήθος, το πλήθος χάνεται από τα μάτια σου!

Και τώρα; Τώρα τι; Τι είναι αυτό που αντικρίζεις; 

Χιλιάδες μικρές ασημένιες κουκκίδες, σκορπισμένες πάνω σε ένα σκούρο μπλε φόντο... Αστέρια! Και λίγο πιο 'κει μια πιο μεγάλη, πιο λαμπερή κουκκίδα... Το φεγγάρι!

Είναι και αυτό σαν κι εσένα... Μόνο του στο πλήθος των αστεριών. Μόνο του μα τόσο διαφορετικό από τα αστέρια! Πιο λαμπερό, πιο φωτεινό, πιο όμορφο, πιο...

Όμως, πως βρέθηκες να κοιτάζεις αυτήν την εικόνα και πως έφτασες στο να την παρομοιάζεις με τον εαυτό σου; Μα ναι, αυτή η λάμψη. Στάσου, ποια λάμψη; Δεν βλέπεις καμία λάμψη πια...

Και μετά σκέψεις... Γιατί είδες αυτή την εικόνα;

Το φεγγάρι είσαι εσύ. Τα αστέρια τα όνειρά σου. Όσα περισσότερα καταφέρεις να πετύχεις, τόσο πιο φωτεινός θα γίνεις. Μέχρι τώρα έκανες μόνο όνειρα. Καμία προσπάθεια για την ενσάρκωσή τους. Γέμισε ο ουρανός αστέρια! Κυνήγησέ τα και κάνε το φεγγάρι πιο φωτεινό. Πάρε τη λάμψη από το όνειρο και κάν' την δική σου, αφού πρώτα κάνεις το όνειρο κομμάτι της ζωής σου.

Και έχε καλά αυτό στο νου σου... Κάνε τα όνειρα πραγματικότητα, κυνήγα τα, ζήσε τα, μα πάρε το χρόνο σου για να κάνεις καινούρια. Βάλε μια άνω τελεία στον αγώνα και δημιούργησε και πάλι όνειρα. Έτσι κι αλλιώς, ο αγώνας σου είναι όπως η νύχτα... Εσύ το φεγγάρι και τα όνειρα τ' αστέρια. Υπάρχουν νύχτες χωρίς φεγγάρι, μα ποτέ, από καμιά νύχτα, δεν έλειψαν τ' αστέρια!