2014 backup: continue?

Πριν αλλάξει η χρονιά, πριν χαθεί ο χρόνος μέσα από τα χέρια σου, όπως χάνονται οι κόκκοι της άμμου μέσα από τα δάχτυλά σου, πρόλαβε και πες...

Ένα ευχαριστώ σε εκείνον που σε έσωσε όταν το θηρίο μέσα σου κατασπάραζε τα σωθικά σου. 

Ένα συγγνώμη σε εκείνον που τα λόγια και οι πράξεις σου πλήγωσαν και ανάγκασαν τα φώτα της ψυχής του να σβήσουν, τις λάμπες να σπάσουν και τα θρύψαλά τους έσκιζαν τον εσωτερικό του κόσμο.

Σφίξε το χέρι σε εκείνον που αιφνίδια μπήκε στη ζωή σου και σε άλλαξε. Σε έκανε καλύτερο φίλο, καλύτερο συνοδοιπόρο στο δύσβατο μονοπάτι της ζωής, καλύτερο άνθρωπο.

Κάνε μια αγκαλιά εκείνον που ακόμα και όταν ζητούσες να φύγεις από τα πάντα, να μείνεις μόνος σου κάπου μακριά και να μη σκέφτεσαι κανέναν και τίποτα, δε σε άκουσε και στάθηκε βουβός στο πλάι σου μέχρι το τέλος κι ας νόμιζες πως δεν τον χρειαζόσουν.

Δώσε ένα φιλί σε εκείνον που λαχταρούσες μα φοβόσουν. Δεν ξέρεις τι, αλλά φοβόσουν...

Για μία μέρα στη χρονιά που πέρασε, στη δική σου χρονιά, γίνε πιο ευαίσθητος, πιο καλός, πιο άνθρωπος!

Υ.Γ. Που ξέρεις; Μπορεί όλοι αυτοί να περιμένουν καιρό το ευχαριστώ, τη συγγνώμη, τη χειραψία, την αγκαλιά, το φιλί σου!

Μη φύγεις

Είναι κρύο το δωμάτιο, σκοτεινό. Το κεφάλι μου βαρύ, τα χέρια μου ακίνητα. Το σώμα μου πονάει και μια φωτιά έχει κυκλώσει το στόμα μου.

Φοβάμαι. Νοιώθω τόσο άδειος. Κανένα συναίσθημα εκτός από το φόβο. Οι σκιές του παρελθόντος με κατασπαράζουν. Τρώνε με λύσσα τα σωθικά μου και πίνουν το αίμα μου. Το κενό μέσα μου μεγαλώνει.

Φοβάμαι. Οι σκέψεις μου; Που είναι οι σκέψεις μου; Τα όνειρά μου; Μόνο θολές εικόνες περνάνε μπροστά από τα μάτια μου. Η μορφή σου αλλοιώνεται. Τι θα έχω τώρα μαζί μου τις νύχτες; Φεύγεις και με αφήνεις στις σκιές μου.

Φοβάμαι. Μη φύγεις. Οι τοίχοι μουχλιάζουν, μπορεί να με πλακώσουν. Δεν μπορώ να τους νικήσω. Τα χέρια μου τα έχουν δέσει. Ποιος τα έδεσε; Δεν ξέρω. Το στρώμα αρχίζει να σκληραίνει. Το κρεβάτι γίνεται σανίδα. Έλα πάρε με από εδώ.

Φοβάμαι. Ο ήχος του ρολογιού τρυπάει τα αυτιά μου και σκίζει τη σιωπή. Μου θυμίζει πως κάθε δευτερόλεπτο είσαι πιο μακριά, πιο μακριά μου. Έλα να το σπάσεις αυτό το ρολόι. Δεν αντέχω να μετράω στιγμές.

Φοβάμαι. Μα έχεις φύγει. Πεθαίνω. 

Φοβάσαι

Και ξέρεις ποιο είναι το άσχημο;
Το να θέλεις κάτι πολύ μα να διστάζεις.
Να νομίζεις πως η καρδιά σου θα φύγει από τη θέση της λόγω της ταχύτητας που χτυπά και εσύ να της επιβάλεις να σταματήσει να πάλλεται με γρήγορους ρυθμούς.
Να ξέρεις μέσα σου πως τίποτα δε θα μπορέσει να σε κάνει πιο ευτυχισμένο παρά αυτό που εσύ έχεις βαφτίσει απαγορευμένο.
Και επειδή εσύ, και μόνο εσύ, του έδωσες αυτό το όνομα, το απορρίπτεις.
Την ίδια στιγμή που σου δίνεται η ευκαιρία να αρπάξεις από τα μαλλιά αυτό που θα κάνει το πρόσωπό σου να λάμψει, εσύ το κλοτσάς με όλη σου τη δύναμη, αφανίζοντάς το.
Φοβάσαι να ζήσεις τη δική σου ευτυχία, τη δική σου πραγματικότητα. Να χορέψεις το δικό σου χορό, στο ρυθμό της δικής σου μουσικής, στο δικό σου κόσμο.
Επιλέγεις να ξεχάσεις τα βήματα, να κάνεις βουβές τις νότες και να κλείσεις τις πόρτες του δικού σου παραδείσου.
Επειδή φοβάσαι.
Να θυμάσαι όμως... Ο χρόνος φεύγει, μαζί του και οι ευκαιρίες για την πραγματοποίηση του δικού σου ονείρου και τίποτα δε γυρνάει πίσω.
Μην αφήσεις λοιπόν το χρόνο να παρασέρνει σαν άνεμος κάθε σου ευκαιρία για ευτυχία. Επέβαλλε την άπνοια, σταμάτα τον άνεμο, απαλλάξου από το φόβο.

Τα δάκρυα του ουρανού

Και οι δρόμοι είναι υγροί, τα δάκρυα του ουρανού τους πότισαν.
Σταγόνα, σταγόνα το βρόχινο νερό εγκαταλείπει τα ξεγυμνωμένα δέντρα.
Και τούτα παίρνουν τη μορφή σημερινών ανθρώπων.
Ξερά, χωρίς φύλλα, αδιάφορα για το μουχλιασμένο τοπίο που τα περιβάλλει.
Μόνη τους έγνοια να σβήσει η δίψα τους, απομακρύνοντας με τις ρίζες τους κάθε υγρό στοιχείο από το νωπό χώμα.
Φεύγουν τα μαύρα σύννεφα κι εγώ μαζί τους.

Τοπίο γκρίζο

Ο καιρός αγρίεψε. Τα σύννεφα συγκεντρώνονται γκρίζα και πυκνά πάνω από την Αθήνα δημιουργώντας ένα τοπίο καταθλιπτικό.
Αρχίζουν να πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες. Ο κόσμος που περιφέρεται στους δρόμους και στα στενά της πόλης ανοίγει τις πολύχρωμες ομπρέλες δίνοντας χρώμα στο γκρίζο τοπίο.
Η βροχή δυναμώνει. Το χώμα δέχεται το βρόχινο νερό. Η μυρωδιά της βροχής αρχίζει να κυριεύει την ατμόσφαιρα και να διώχνει αυτήν του καυσαερίου.
Το νερό έχει κάνει τους δρόμους να γυαλίζουν. Ξεπλένει τα βρώμικα σοκάκια. Οι τοίχοι των παλιών κτηρίων της οδού Πανεπιστημίου έχουν ποτίσει τόσο που νομίζεις ότι θα μουχλιάσουν.
Η βροχή δυναμώνει. Ο ουρανός είναι πλέον μαύρος. Τα φώτα της πόλης ανάβουν. Το φως τον αστραπών χαρίζει μια λάμψη στα βρεγμένα πεζοδρόμιά της.
Είναι αργά το απόγευμα. Η βροχή πέφτει δυνατή, τόσο που δυσκολεύεσαι να δεις λίγα μέτρα μπροστά σου.
Η Αθήνα αδειάζει. Το τοπίο γίνεται ακόμα πιο μελαγχολικό. Οι δρόμοι έρημοι, παραδομένοι στους χειμάρρους που έχουν δημιουργηθεί από το βρόχινο νερό. Κι όμως η μαγεία αυτής της πόλης πλανάται στον κρύο αέρα.
Έρημη, υγρή, μελαγχολική μα... Αθήνα!

2013

Και επίσημα λοιπόν διανύουμε την τελευταία μέρα του 2013. Την τελευταία μέρα μιας χρονιάς που ουκ ολίγοι βάφτισαν "κακή". Και να που η χρονιά αυτή έφτασε στο τέλος της.

Διαμαρτυρόμαστε πως το 2013 δεν ήταν η χρονιά μας και περιμένουμε πως και πως το 2014 να έρθει να επουλώσει τις ανοιχτές πληγές του 13'. Όμως ας μην εκμηδενίζουμε κάθε στιγμή που ζήσαμε τη χρονιά που πέρασε. Ας κοιτάξουμε λίγο πίσω μας και σίγουρα θα βρούμε έστω και μία στιγμή, μέσα στη δύσκολη αυτή χρονιά, που τα μάτια μας φωτίστηκαν και το χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μας! 
Κοιτώντας λοιπόν πίσω δεν υπήρξε μια στιγμή που...
Που ένιωσες τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια σου, αντικρίζοντας ένα πρόσωπο αγαπημένο σου μετά από καιρό; Ένα πρόσωπο που κάνει την καρδιά σου να χτυπά τόσο δυνατά και γρήγορα που νομίζεις ότι ακούγεται μέχρι την άλλη άκρη του σύμπαντος.
Που να αντίκρισες μια λάμψη σε ένα ζευγάρι μάτια; Δυο μάτια που σε καρφώνουν, σε διαπερνούν και έχουν την ικανότητα να σε κοιτάζουν στην ψυχή και να τη γεμίζουν γαλήνη.
Που να ένιωσες ασφάλεια κλεισμένος σε μια αγκαλιά; Μια αγκαλιά διαφορετική από τις άλλες. Ζεστή, γνώριμη, εθιστική!
Που να έφτιαξε ξαφνικά η μέρα σου μετά από έναν καφέ ή μια συζήτηση; Όχι έναν απλό καφέ ή κάποια απλή συζήτηση... Έναν καφέ και μια συζήτηση με κάποιον φίλο. Κάποιον πραγματικό και αγαπημένο σου φίλο που ξέρει τον τρόπο να φωτίζει το πρόσωπό σου όταν αυτό είναι πιο σκοτεινό από ποτέ.
Που να χαμογέλασες στο άκουσμα μιας φωνής; Μιας φωνής που στο άκουσμά της ανατριχιάζεις ολόκληρος.
Που να είπες εκείνο το ρήμα σε έναν άνθρωπο; Εκείνο το ρήμα που μπορεί να ανατρέψει τα πάντα. Που μπορεί να νικήσει και τον πιο δυνατό άνθρωπο. Εκείνο το σ' αγαπώ.
Που να σχηματίστηκε αυθόρμητα στο πρόσωπό σου ένα χαμόγελο. Ένα χαμόγελο που προέκυψε από αυτό το κάτι που σε γέμισε χαρά, γαλήνη, ευχαρίστηση.
Που να ένιωσες να διαπερνά το σώμα σου εκείνο το βέλος που γεμίζει το αίμα σου με το φάρμακο του έρωτα. Γιατί ο έρωτας είναι φάρμακο το οποίο όμως έχει παρενέργειες και προκαλεί κάποιες φορές εκείνον τον πόνο στην καρδιά. Και η καρδιά τον στέλνει στην ψυχή.
Που να μην ένιωσες να πεισμώνεις; Και σαν ακούσεις αυτό θα έρθεις να με βρεις και θα μου πεις... "Και το πείσμα τι καλό έχει;".
Και θα είμαι εκεί να σου απαντήσω... "Σαν νιώθεις πως πεισμώνεις, αγωνίζεσαι σκληρά για να πράξεις κάτι, να αλλάξεις κάτι. Κάτι που φθείρει αυτόν τον κόσμο. Και η αλλαγή, φέρνει την ελπίδα. Ελπίδα για κάτι νέο, καλύτερο από το παλιό! Και το νέο αυτό θα φέρει τη λύτρωση από τη μούχλα του παλιού!".
Αυτή τη λύτρωση εύχομαι να βρούμε τη νέα αυτή χρονιά, που ξεκινά σε λίγες ώρες!

Αστέρια, φεγγάρια, όνειρα

Κοιτάς γύρω σου. Τι βλέπεις;

Ανθρώπους. Άλλους να γελούν, άλλους να κλαίνε, άλλους να ανταλλάσσουν ένα γρήγορο, τελευταίο φιλί, πριν χωρίσουν οι δρόμοι τους.

Τους παρατηρείς. Κάθε κίνηση, κάθε νεύμα είναι ξεχωριστό. Μοιάζουν όλοι μεταξύ τους μα είναι όλοι τόσο διαφορετικοί!

Μέσα στο πλήθος εσύ κάθεσαι και παρατηρείς. Μόνος, σκεπτικός... Γιατί μόνος; Γιατί; Φυσάει αέρας, κουμπώνεις τη ζακέτα σου...

Μία ξαφνική λάμψη αναγκάζει το βλέμμα σου να φύγει από το πλήθος. Τα μάτια σου φεύγουν από το πλήθος, το πλήθος χάνεται από τα μάτια σου!

Και τώρα; Τώρα τι; Τι είναι αυτό που αντικρίζεις; 

Χιλιάδες μικρές ασημένιες κουκκίδες, σκορπισμένες πάνω σε ένα σκούρο μπλε φόντο... Αστέρια! Και λίγο πιο 'κει μια πιο μεγάλη, πιο λαμπερή κουκκίδα... Το φεγγάρι!

Είναι και αυτό σαν κι εσένα... Μόνο του στο πλήθος των αστεριών. Μόνο του μα τόσο διαφορετικό από τα αστέρια! Πιο λαμπερό, πιο φωτεινό, πιο όμορφο, πιο...

Όμως, πως βρέθηκες να κοιτάζεις αυτήν την εικόνα και πως έφτασες στο να την παρομοιάζεις με τον εαυτό σου; Μα ναι, αυτή η λάμψη. Στάσου, ποια λάμψη; Δεν βλέπεις καμία λάμψη πια...

Και μετά σκέψεις... Γιατί είδες αυτή την εικόνα;

Το φεγγάρι είσαι εσύ. Τα αστέρια τα όνειρά σου. Όσα περισσότερα καταφέρεις να πετύχεις, τόσο πιο φωτεινός θα γίνεις. Μέχρι τώρα έκανες μόνο όνειρα. Καμία προσπάθεια για την ενσάρκωσή τους. Γέμισε ο ουρανός αστέρια! Κυνήγησέ τα και κάνε το φεγγάρι πιο φωτεινό. Πάρε τη λάμψη από το όνειρο και κάν' την δική σου, αφού πρώτα κάνεις το όνειρο κομμάτι της ζωής σου.

Και έχε καλά αυτό στο νου σου... Κάνε τα όνειρα πραγματικότητα, κυνήγα τα, ζήσε τα, μα πάρε το χρόνο σου για να κάνεις καινούρια. Βάλε μια άνω τελεία στον αγώνα και δημιούργησε και πάλι όνειρα. Έτσι κι αλλιώς, ο αγώνας σου είναι όπως η νύχτα... Εσύ το φεγγάρι και τα όνειρα τ' αστέρια. Υπάρχουν νύχτες χωρίς φεγγάρι, μα ποτέ, από καμιά νύχτα, δεν έλειψαν τ' αστέρια!