Και οι δρόμοι είναι υγροί, τα δάκρυα του ουρανού τους πότισαν.
Σταγόνα, σταγόνα το βρόχινο νερό εγκαταλείπει τα ξεγυμνωμένα δέντρα.
Και τούτα παίρνουν τη μορφή σημερινών ανθρώπων.
Ξερά, χωρίς φύλλα, αδιάφορα για το μουχλιασμένο τοπίο που τα περιβάλλει.
Μόνη τους έγνοια να σβήσει η δίψα τους, απομακρύνοντας με τις ρίζες τους κάθε υγρό στοιχείο από το νωπό χώμα.
Φεύγουν τα μαύρα σύννεφα κι εγώ μαζί τους.
Σταγόνα, σταγόνα το βρόχινο νερό εγκαταλείπει τα ξεγυμνωμένα δέντρα.
Και τούτα παίρνουν τη μορφή σημερινών ανθρώπων.
Ξερά, χωρίς φύλλα, αδιάφορα για το μουχλιασμένο τοπίο που τα περιβάλλει.
Μόνη τους έγνοια να σβήσει η δίψα τους, απομακρύνοντας με τις ρίζες τους κάθε υγρό στοιχείο από το νωπό χώμα.
Φεύγουν τα μαύρα σύννεφα κι εγώ μαζί τους.
No comments:
Post a Comment