Δήθεν

Και έρχεται κάποια στιγμή που ανακαλύπτεις πως η λέξη που σε φοβίζει πιο πολύ από το κάθε τι, που σε πονάει και που ευχόσουν να μη "ζωντανέψει" ποτέ, παίρνει σάρκα και οστά σε άτομα που είναι σημαντικά για εσένα. Αυτό το δήθεν λοιπόν, έρχεται να ντύσει άτομα που κατείχαν σημαντικό ρόλο στη ζωή σου, όπως για παράδειγμα τους φίλους σου.

Φίλος, είναι κάποιος που έχεις επιλέξει να μοιραστείς μαζί  του σημαντικές στιγμές και γεγονότα της ζωής σου. Είναι αυτός που το πρόσωπό του θα λάμψει όταν μάθει κάποιο καλό νέο για εσένα και θα σου συμπαρασταθεί καλύτερα και από τον ίδιο σου το γονιό σε κάποια στεναχώρια σου. Φίλος, είναι ο άνθρωπος που αποτελεί βασικό κομμάτι εκείνου του παζλ που λέγεται ζωή! Μαζί του, αισθάνεσαι ασφαλής και πλημμυρίζεσαι από το αίσθημα της χαράς, καθώς νιώθεις ότι δίπλα σου, έχεις έναν άνθρωπο που σε νοιάζεται και σε αγαπάει.

Και έρχεται μια μέρα που τα συναισθήματά σου θα γκρεμιστούν και θα κυριευτείς από αμφιβολία και τύψεις. Και ποια είναι αυτή η μέρα; Είναι η ίδια μέρα που αυτό το δήθεν θα έρθει να ντύσει το φίλο σου. Είναι η μέρα, που θα αισθάνεσαι ότι μπροστά σου δε βρίσκεται ο άνθρωπος που τόσα χρόνια αποκαλούσες φίλο σου, αλλά ένας άγνωστος. Ένας άγνωστος που σε αγνοεί και σου επιτίθεται σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται μέσα στη συζήτηση. Αποφεύγει να σου απευθύνει το λόγο και όταν τύχει να σου μιλήσει, θα αποφύγει να σε κοιτάξει. Είναι σα να κάνει τα πάντα προκειμένου να σε μειώσει και να σε αδειάσει. Και τότε αρχίζεις να αμφιβάλεις… Αναρωτιέσαι αν αυτό το συναίσθημα της φιλίας που σας ένωνε τόσα χρόνια δεν υπάρχει πια ή αν δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα και απλά το δημιούργησες εσύ μόνο από τη δική σου πλευρά. Και μετά από όλα αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα που θέτεις στον εαυτό σου, έρχονται να σε κυριεύσουν οι τύψεις. Τύψεις για το ότι εσύ δε φέρθηκες καλά και πως τώρα ήρθε η ώρα να αναλάβεις τις συνέπειες των πράξεών σου. Τύψεις για τη στάση σου απέναντι στο φίλο σου την οποία εκείνη τη στιγμή αμφισβητείς, πιστεύοντας πως δεν ήσουν εντάξει και έκανες λάθη που ποτέ σου δεν αναγνώρισες.

Κυριεύεσαι λοιπόν απ’ όλα αυτά τα συναισθήματα που στην ουσία ξέρεις ότι δεν στέκουν. Ξέρεις πως όταν ο φίλος σου σε χρειάστηκε εσύ ήσουν εκεί για να του σταθείς. Και όχι, δεν πρόκειται για κάποια υπερεκτίμηση του εαυτού σου, αλλά για την αλήθεια την οποία το άτομο που κάθεται απέναντί σου και δεν κάνει τίποτα άλλο από το να προσπαθεί να σε μειώσει, αγνοεί.

Αρχίζεις σιγά σιγά να συνειδητοποιείς πως αυτή η φιλία φτάνει στο τέλος της, χωρίς να υπάρχει κάποια εξήγηση, κάποια αιτία ή κάποια αφορμή. Έτσι απλά, το ένα από τα δύο άτομα επιλέγει να διαγράψει το άλλο, αγνοώντας τα ερωτηματικά και τον πόνο που θα του προκαλέσει. Και με τον καιρό, ο άλλος αρχίζει να συνηθίζει και να κάνει τον απολογισμό αυτή της φιλίας, καταλήγοντας σε ένα συμπέρασμα...

Όσο και αν ήθελες να κρατήσεις αυτή τη φιλία ζωντανή, όσο πρόθυμος να αγωνιστείς και να ήσουν, οι προσπάθειές σου έπεσαν στο κενό. Μάλλον δεν άξιζε… Ναι, πως αξίζει κάτι που διαγράφεται χωρίς αιτία; Πως αξίζει κάποιος που σε μειώνει και σε αδειάζει χωρίς εξήγηση; Πώς αξίζει κάποιος που σου δημιουργεί χιλιάδες αναπάντητα ερωτήματα, τύψεις και αμφιβολίες; Ή μάλλον αξίζει με το δικό του τρόπο… Αλλά κάποιος, κάπου, κάποτε είπε πως ότι αξίζει μένει. Και εκείνος ο φίλος έφυγε, χωρίς καμία εξήγηση… Έτσι, απλά!