Δίνουμε ότι αποκτάμε (;)

"Ότι τρώμε κερνάμε, δίνουμε ότι αποκτάμε" λέει ο στίχος ενός αγαπημένου μου τραγουδιού. Ισχύει άραγε; Πώς μπορείς να είσαι σίγουρος ότι ο άλλος θα αναγνωρίσει την αξία αυτού που του προσφέρεις ώστε να μπορέσει κάποτε να στο ανταποδώσει; Πώς μπορείς να ξέρεις ότι είναι αρκετά ώριμος για να μπορέσει να καταλάβει την αξία αυτού του κάτι; Και το σημαντικότερο... Πώς μπορείς να ξέρεις ότι θέλει να το κάνει; Η απάντηση είναι απλή. Δεν μπορείς! Δεν μπορείς να είσαι σίγουρος πως ο άλλος θα κατανοήσει το τι σημαίνει για σένα αυτό που του προσφέρεις και το πόσο σημαντικός είναι εκείνος για σένα τη στιγμή που του προσφέρεις αυτό το κάτι. Είτε αυτό το κάτι είναι αντικείμενο, είτε περιπέτεια, είτε... συναίσθημα! Αυτό είναι το πιο συχνό μας λάθος. Μαγευόμαστε από κάποιον άνθρωπο και αρχίζουμε να του δίνουμε όσο πιο πολλά μπορούμε. Θέλουμε να μοιραστούμε τα πάντα μαζί του, να του προσφέρουμε μια θέση στη ζωή μας. Έχουμε την ανάγκη να του δώσουμε αγάπη και αυτό είναι κάτι που δεν μπορούμε να το ελέγξουμε. Έρχεται από μόνο του, μαζί με τη μαγεία που υπάρχει στην ατμόσφαιρα όταν μιλάς με εκείνο το άτομο, μαζί με τους γρήγορους χτύπους που κυριεύουν την καρδιά σου όταν απευθύνεται σε σένα... Και τότε είναι που εσύ αρχίζεις να δίνεις. Να δίνεις χωρίς να σκέφτεσαι και χωρίς να ξέρεις αν θα πάρεις. Γεμίζεις τον άλλο με αγάπη, την οποία δυστυχώς δεν είναι ικανός να δει... Ο μόνος στόχος που έχεις εκείνη τη στιγμή είναι να τον κάνεις να σου πει "σ' αγαπώ" με τον τρόπο που εσύ θέλεις. Και όσο βλέπεις πως εκείνος δεν το λέει, ή το λέει αλλά εσύ είσαι γεμάτος αμφιβολίες για το αν το εννοεί, τότε δίνεις ακόμα περισσότερα. Και έρχεται εκείνη η μέρα που οι αμφιβολίες σβήνουν και πλέον είσαι βέβαιος ότι αυτά που σου λέει είναι αληθινά. Εσύ όμως συνεχίζεις να δίνεις χωρίς να σκέφτεσαι ότι ο άλλος μπορεί να κουράζεται, να πνίγεται και να μην μπορεί να δεχτεί πια αυτά που του προσφέρεις. Έτσι χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου τη μέρα που διαβάζεις γραμμή-γραμμή το μήνυμα που σου έστειλε και σου ζητάει να βγεις από τη ζωή του. Σε κυριεύει ο πόνος. Εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχει κανένας. Μόνο εσύ και ο πόνος. Θέλεις να φύγεις, να χαθείς... Γιατί; Γιατί εσύ αγαπάς ακόμα, με όλο σου το είναι αυτόν τον άνθρωπο. Προσπάθησες να φυλακίσεις την αγάπη, όμως δεν μπορείς. Δεν μπορείς να φυλακίσεις την αγάπη αν δεν το θέλει. Ποιος σου έδωσε αυτό το δικαίωμα; Κανένας... Μπορείς όμως να ευχαριστήσεις την αγάπη για το χρόνο που σου χάρισε. Αυτό πρέπει να κάνεις! Να την ευχαριστήσεις και να φύγεις. Να συνεχίσεις να ζεις έστω και με αυτό το κενό!