Πρέπει

Και φτάνει κάποια στιγμή η ώρα της αναδρομής, της αναδρομής στο παρελθόν. Είναι η ώρα που γεμίζουμε την κούπα μας με καφέ, βολευόμαστε σε κάποια άνετη καρέκλα και βυθιζόμαστε στις σκέψεις. Χανόμαστε μέσα στα γεγονότα που έχουμε περάσει κατά τη διάρκεια της ζωής μας, ανοίγοντας ένα ένα τα βιβλία που υπάρχουν στη βιβλιοθήκη των αναμνήσεων. Άθελά μας, και συχνά χωρίς να γίνεται αντιληπτό από εμάς, το πρόσωπό μας αλλάζει. Στην ανάμνηση κάποιας χαρούμενης μέρας ένα χαμόγελο ζωγραφίζεται στο κάτω μέρος του. Αντίθετα, όταν βρεθούμε αντιμέτωποι με κάποιο σκοτεινό παρελθόν μας το χαμόγελο εξαφανίζεται. Το βλέμμα μας σκοτεινιάζει και τα δάκρυα αρχίζουν δειλά δειλά να τρέχουν από τα μάτια μας, ώσπου κάποια στιγμή σχηματίζουν ένα σκοτεινό, θαμπό, κατάμαυρο ποτάμι. Και είναι αυτή η στιγμή που θα ξεστομίσουμε εκείνο το ρήμα... Το πρέπει, ή καλύτερα έπρεπε... Συχνά, θα συνοδεύεται από ένα δεν... Αυτό που ουσιαστικά κάνουμε εκείνη τη στιγμή είναι να μετανιώνουμε για κάποια πράξη του παρελθόντος. Δηλαδή, να μετανιώνουμε για κάποιο κομμάτι της ζωής μας. Λάθος. Μέγα λάθος! Το παρελθόν μας είναι σχεδόν όλη η μέχρι τώρα ζωή μας. Είναι γεμάτο στιγμές χαράς και ευτυχίας, αλλά όπως και τα νομίσματα έχουν δύο πλευρές, έτσι και το παρελθόν... Έχει και αυτό κάποιες στιγμές πόνου, θλίψης, μελαγχολίας, οι οποίες μας προσφέρθηκαν σα δοκιμασίες. Εκείνη τη στιγμή λέγαμε πως δε θα τα καταφέρουμε και πως όλα θα τελειώσουν με τον πιο άσχημο τρόπο. Και όμως, τα καταφέραμε. Είμαστε στο παρόν έχοντας ξεπεράσει εκείνη τη δυσκολία! Έχουμε γίνει πιο δυνατοί από πριν. Γι' αυτό, στη ζωή μας το ρήμα πρέπει, είτε είναι σε κατάφαση, είτε σε άρνηση, είτε σε παροντικό, είτε σε παρελθοντικό χρόνο δεν παίζει κύριο ρόλο. Αν το χρησιμοποιούμε, είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε στο περιθώριο. Δεν μπορούμε να το διαγράψουμε από το λεξιλόγιό μας. Δεν είναι εφικτό. Ας προσπαθήσουμε όμως να κάνουμε τη σωστή χρήση του ρήματος. Κάπως έτσι... Πρέπει να φροντίζουμε να ζούμε. Να ζούμε ελεύθεροι χωρίς να νοιαζόμαστε αν θα φθαρθεί η εικόνα του τέλειου. Αν για το μόνο που νοιαζόμαστε είναι το τέλειο και κάνουμε τα πάντα για να το πετύχουμε, ξεχνώντας ότι είμαστε θνητοί και αυτό που πραγματικά θέλουμε είναι να ζήσουμε κάθε στιγμή της ζωής μας χωρίς περιορισμούς, τότε έχουμε χάσει τον αγώνα. Ως άνθρωποι είναι φυσικό να θέλουμε να ζούμε μια ζωή χωρίς προβλήματα, να κοιτάζουμε έναν ουρανό χωρίς σύννεφα. Και όταν το γαλάζιο του ουρανού κρύβεται πίσω από τεράστια, γκρίζα, σκοτεινά σύννεφα και όταν η βροχή ξεκινάει, κυριευόμαστε από απαισιοδοξία και θλίψη. Απελπιζόμαστε. Είμαστε σίγουροι πως όλα χάθηκαν και πως ποτέ ξανά δε θα δούμε το γαλάζιο του ουρανού... Εκείνη τη στιγμή πρέπει να θυμόμαστε πως πάντα μετά τη βροχή βγαίνει ο ήλιος. Να χαμογελάμε, να αγωνιζόμαστε και να μην ξεχνάμε πως οι μέρες του φωτός έρχονται να μας συναντήσουν!