Όρια

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που νοιώθουμε πως έχουμε μπουχτίσει. Πως το πόδι μας έχει πατήσει για τα καλά αυτήν την κόκκινη γραμμή, τη γραμμή των ορίων! Κάτι τέτοιες στιγμές, το μόνο που αναζητάμε, είναι λίγη ελευθερία! Θέλουμε να έχουμε τη δυνατότητα να γυρίσουμε την πλάτη μας στη ρουτίνα. Να ξεφύγουμε, έστω και για λίγα λεπτά της ώρας, από κάθε πρόβλημα που μας βασανίζει, από κάθε κατάσταση που μας πιέζει... Αυτό που ζητάμε είναι να τρέξουμε, να καθίσουμε σε ένα παγκάκι, να χαθούμε κοιτάζοντας τη θάλασσα, να ξαπλώσουμε στο γρασίδι, να χάσουμε το μέτρημα προσπαθώντας να υπολογίσουμε τις μικρές, αστραφτερές κουκκίδες που βρίσκονται στον ουρανό. Τα αστέρια! Και όλα αυτά που ζητάμε θέλουμε να μας δοθούν με έναν όρο. Να τα πραγματοποιήσουμε μόνοι μας! Μόνοι μας, διότι η ελευθερία μας, συνήθως έχει χώρο μόνο για εμάς... Όχι επειδή δεν αγαπάμε τους δικούς μας ανθρώπους, αλλά αντιθέτως, επειδή όταν κάποιος είναι στα όριά του μπορεί να πράξει λάθος και να πληγώσει άτομα που σημαίνουν πολλά για εκείνον. Αρκετές φορές, όταν είμαστε στο σημείο που λέμε δεν πάει άλλο, πολλοί, επιλέγουν να κλειστούν στους εαυτούς τους και εξασφαλίζουν την επικοινωνία με τους γύρω τους μέσα από ένα άψυχο αντικείμενο. Αφήνουν το αντικείμενο αυτό να μιλήσει για εκείνους. Άλλοι, βρίσκουν το δικό τους τρόπο επικοινωνίας. Όλοι μας άλλωστε δεν έχουμε δημιουργήσει το δικό μας, διαφορετικό τρόπο για να εξομαλύνουμε τα τρωτά μας σημεία; Ναι! Γιατί είμαστε άνθρωποι. Και οι άνθρωποι είναι εύθραυστοι... Είμαστε σαν του καθρέφτες. Με μία διαφορά! Αν ένας καθρέφτης σπάσει ή ραγίσει, τότε τον αλλάζουμε και βλέπουμε ξανά το είδωλό μας. Αν όμως σπάσουμε εμείς...;